Wallpaper Innercity...

Innercity 2005 valt beetje tegen

VERNIEUWD INNERCITY OVERTUIGT NIET

Een kleiner aantal bezoekers, een vooruitstrevender programma en een grotere focus op de muziek. Het vernieuwde dancefestival Innercity in de Amsterdamse RAI van afgelopen zaterdag had alles in zich om een succes te worden. Toch werd het dat niet.

Innercity groeide in de afgelopen jaren uit tot een draak van een feest. Het bezoekersaantal steeg naar 45.000 en de decors werden steeds groter en gekker. Afgelopen jaar had het publiek genoeg van de enorme wachtrijen en het onpersoonlijke karakter van het evenement. Het bleef massaal weg.

Andere opzet
ID&T pakte hint goed op en gooide het dit jaar over een totaal andere boeg. Zaterdag was er plek voor 25.000 man, was het decor soberder en moesten stijlen als hardstyle en trance plaatsmaken voor opkomende stromingen als minimal techno en progressive house.

De nieuwe opzet overtuigde echter niet. De RAI is al niet Nederlands meest gezellige locatie, maar als de warme trancemuziek en de bijbehorende lasershows verdwijnen, dan blijft er nóg minder sfeer over. Gevolg was een nacht vol kale, kille beats tegen een weinig spectaculair decor.

Jammer
Het is jammer dat bij de drang naar vernieuwing ook de goede elementen van het oude Innercity zijn gesneuveld. Een visueel spektakel met een vernieuwd programma was misschien de juiste combinatie geweest.

Wat eens de grootste houseparty ter wereld was, zit in een diepe crisis. Daar heeft de laatste editie niets aan veranderd. ID&T heeft gegokt, en verloren. (AD)

Nie fokke met gabber hè ?!

DJ CATSCAN, REKENT AF MET 6 VOOROORDELEN OVER HARDCORE

De hardcore-scene bestaat uit neonazi’s
“Het aantal mensen binnen de scene met foute ideeën, is maar heel klein. We doen we er alles aan om die types buiten te houden. Het deurbeleid bij feesten is tegenwoordig veel strenger dan vroeger. Veel dingen worden trouwens verkeerd begrepen. Als de hele zaal ‘Holland, Holland’ scandeert, dan heeft dat niks te maken met racisme. Dat is gewoon een teken dat iedereen het naar zijn zin heeft, net als applaus in een theater.”

Hardcore is teringherrie
“De meeste mensen denken bij hardcore alleen aan vervormde bassen, dat vinden ze niet prettig om te horen. Maar er zijn allerlei soorten. Is trance-achtige hardcore vol emotie ook pokkeherrie? Zelfs mijn moeder, die in een koor zingt, zei laatst nog: wow, dit vind ik ook leuk. Kijk, er wordt natuurlijk wel een hoop slechte herrie uitgebracht, maar daar voel ik me niet verantwoordelijk voor. Ik heb me altijd ingezet voor het kwaliteitsbehoud van de muziek.”

Hardcore maken, dat kan mijn neefje van tien ook.
“Dat is echt grote onzin. Met een computer kun je alles maken, maar klinkt het? Het is niet moeilijk om iets te maken als ‘boing boing krrrr Yeah Motherfucker!’en dan weer de beat. Misschien dat je er vroeger mee wegkwam, maar nu niet meer. De standaard ligt een stuk hoger. Ik maak gebruik van de beste apparatuur. Want om mijn platen zo vet mogelijk te laten klinken wil ik het maximale uit de techniek halen.”

Hardcoreliefhebbers zijn kaal en hebben een trainingspak aan
“Je herkent ze eigenlijk niet meer, ze lijken minder op elkaar dan voorheen. Hoogstens één op de tien is nog kaal. Verder is Lonsdale-kleding erg populair en zie je er veel op legerkistjes lopen. Vergeleken bij vroeger is de scene veel opener geworden. Er zijn bijvoorbeeld ook veel liefhebbers van hardstyle die een avondje komen feesten.”

Op hardcorefeesten staat iedereen stijf van de pillen
“Vroeger slikte zeker de helft van de gabbers pillen. Dat aantal is tegenwoordig veel kleiner. Volgens mij wordt er op hardcorefeesten net zoveel gebruikt als op elk willekeurig ander feest. Nu moet ik wel zeggen dat drugsgebruikers tegenwoordig wat minder goed te herkennen zijn, want de meeste zijn op coke overgestapt. Coke heeft minder opvallende effecten.”

Hardcore heeft geen culturele waarde
“Wat is het verschil tussen klassiek en hardcore? Elke muziek die vanuit het hart wordt gemaakt, is kunst. Waarom zou Rembrandt kunst zijn en gabber niet? Ik zie mezelf absoluut als kunstenaar. Tegenwoordig halen zelfs sommige techno-dj’s hun inspiratie uit hardcore. In plaats van trendvolgers zijn we trendsetters geworden.” (AD)

Lees ook interviews met dj's Chuckie, Luna, Joost van Bellen, Chris Korda en Tiësto.

We zijn nog niet af van de hardcore...

HARDCORE HOUSE, NIET KAPOT TE KRIJGEN

“Sinds het begin van het hardcore-tijdperk vechten we tegen duivelse krachten. Krachten die erop uit zijn om wat wij ‘ons leven’ noemen, te vernietigen. Na de Grote Oorlog dacht de wereld dat hardcore voorgoed het loodje had gelegd. Maar wij zullen niet verdwijnen, wij zijn niet kapot te krijgen.”

Zie hier een vrije vertaling van de epische tekst uit hardcoreliedje Unleash the Beast van Outblast Vs Korsakoff (2004). Het zegt veel over de huidige stemming binnen de hardcore-scene. Wat eind jaren negentig is gebeurd, mag zich niet herhalen. Toen ging de scene ten onder aan vernietigende krantenartikelen en commerciële uitwassen.

Onbegrip
Sinds het prille begin heeft hardcore te kampen met veel onbegrip. Vanaf het moment dat de Rotterdamse dj Rob in 1992 de eerste hardcore-platen in discotheek Parkzicht uitprobeerde, vormde zich een splitsing in het housepubliek. Aan de ene kant de mensen die geen raad wisten met de snelle, snoeiharde en vervormde bassen. Aan de andere kant een groep die er juist op kickte. De zogenoemde ‘gabbers’.

De gabberscene ontwikkelde zich al snel van een vrij onbekende subcultuur tot een populaire muziekstroming. Binnen mum van tijd stonden tienduizenden pubers, al dan niet onder invloed van xtc, in grote hallen te ‘hakken’ op feesten met illustere namen als Thunderdome, Hellraiser en Masters of Hardcore.

Aussie
Op het hoogtepunt, rond 1997, noemde één op de drie jongeren zich gabber. Ze waren gemakkelijk te herkennen want de meeste gabbers zagen er hetzelfde uit. Jongens hadden kale koppen, meisjes droegen hun haar in een strakke staart of vlecht. Verder hoorde je er pas bij als je een Australian trainingspak (Aussie) en Nike-Airs droeg.

De uniformiteit in uiterlijk gaf aan dat iedereen gelijk was. De buitenwereld dacht er anders over. Gabbers werden vanwege hun kale koppen vergeleken met neonazi’s.

Incidenten met rechtsextremisten op feesten werden dan ook breed uitgemeten in de kranten. Ondanks dat onderzoeken uitwezen dat slechts een zeer klein deel van de hardcoreliefhebbers extreemrechtse gedachten had, bleef het foute imago de scene achtervolgen.

Hakke! Zage!
De genadeklap werd echter uitgedeeld door een golf van artiesten die met parodieën de hitparades bestormden. Gabber Piet, toen de populaire presentator van TMF’s gabberprogramma, staat te boek als de grootste boosdoener. Zijn hit Hakke en Zage (goed voor 60.000 verkochte singles) was bedoeld als gimmick, maar gabbers konden er niet om lachen. Hij werd weggezet als nestbevuiler.

Snel daarna gooide de belangrijkste partyorganisatie ID&T het roer om. Het hardcore platenlabel werd opgeheven en het bedrijf ging zich richten op andere dancestijlen. Hardcore ging weer ondergronds. Om zich pas na jaren van herbezinning en muzikale ontwikkeling weer aan de bovenwereld te tonen… (AD) Foto Rutger Geerlings

Lees hier mijn eerdere verhaal over de terugkeer van de gabbers en hier een interview met hardstyle-dj Luna.