Even korte update

Deze blog bevat 56 oude artikelen, die ik tussen 2002 en 2006 voor diverse media (AD, UN, ANP, Planet.nl) heb geschreven, vooral over muziek. Deze blog heeft ertoe geleid dat ik bijna 2 jaar betaald heb geblogd op dance.blog.nl. In februari 2008 ben ik daarmee gestopt en is de blog door een andere jongen overgenomen. Momenteel werk ik als eindredacteur bij www.nos.nl. Meer info over mij vind je op:

Facebook: http://www.facebook.com/csnijders

Twitter: www.twitter.com/sieril

Linked-in: http://www.linkedin.com/pub/dir/cyril/snijders

Robodock, niet voor watjes

ROBODOCK, VLAMMENWERPERS EN ROBOTKUNST

Steekvlammen van veertig meter hoog, computerspelletjes waarbij na het spelen de striemen op je handen staan. Technologie- en kunstenfestival Robodock, van 20 tot en met 23 september op het NDSM-terrein in Amsterdam, is niet voor watjes.

"We laten veel over aan de eigen inschatting van het publiek", zegt Robodock-directeur Maik ter Veer (39). "Er is al genoeg gereguleerd in dit land. Maar vergis je niet. We hebben een immens veiligheidsplan."

Verkapte pyromanen
"Je ziet er weinig van als bezoeker, maar achter de schermen houden we alles goed in de gaten. Brandweerlieden vinden het trouwens maar wát leuk hier, volgens mij zijn dat zelf verkapte pyromanen."

Het rauwe karakter van Robodock zit niet alleen in de programmering, die bol staat van de robotica, computerkunst en spektakeltheater. Vanaf het moment dat je voet aan wal zet op de voormalige scheepswerf, sta je in een wereld van betonnen vloerpanelen, hoge loodsen en stalen hijskranen. Het kantoor van de organisatie is niet meer dan een twee verdiepingen tellende bouwkeet, die uitkijkt over het rommelige terrein.

Gewend aan grote ruimtes
Ter Veer, een kraker van het eerste uur, voelt zich er als een vis in het water. "Ik heb vijftien jaar in fabrieken gewoond. Ik heb geleerd om te gaan met grote ruimtes en industrieel materiaal. Met die kleine culturele broedplaatsen van de gemeente heb ik nooit uit de voeten gekund."

Ondanks dat het kunstfestival dit jaar zijn negende editie beleeft en meer dan 10.000 bezoekers verwacht, hangt het voortbestaan nog altijd aan een zijden draadje. Het gebrek aan een vaste locatie en subsidies maken het iedere keer weer spannend.

"We gaan elk jaar bijna failliet", zegt Ter Veer. Wat hem betreft is dat zo snel mogelijk afgelopen. "Volgend jaar, bij ons jubileum, wil ik een vast pand hebben. Dan kunnen we het hele jaar door theatershows geven en kunst exposeren. We hebben nu wel genoeg met ons laten sollen."

Sprookjesbos van staal
Tijdens een rondleiding in een loods met twintig meter hoge toegangsdeuren overheerst zijn enthousiasme weer. Om hem heen wordt druk gelast en gespijkerd. "We hebben weer een prachtige hoop schroot weten te bemachtigen. De chill-out wordt een sprookjesbos van staal, prachtig toch?" (ANP)

Dansen in munitiebunkers en vliegtuighangars

16 UUR BEUKEN OP Q-BASE

Vliegtuighangars, munitiebunkers en raketopslagloodsen. Ze vormen zaterdag 9 september het bizarre decor van Q-Base, een Nederlands dancefestival net over de Duitse grens op een oude RAF-basis.

Waar tijdens de koude oorlog nog talloze kernwapens lagen opgeslagen en in 1999 de laatste Britse militairen vertrokken, staan zaterdag 20.000 jongeren te dansen. Zwaargepantserde wapenopslagplaatsen en oude straaljagerhangars doen dienst als dansvloer. Party-organisatie Q-Dance wist de indrukwekkende locatie in Laarbruch, net over de grens bij Nijmegen, drie jaar geleden te claimen.

James Bond
Ibo Örgüt van Q-dance blijft zich verbazen over het tussen bossen verscholen terrein. ,,Het is alleen al geweldig om er rond te lopen. Alles werkt nog: de lichtmasten, de raketinstallaties. Het voelt alsof je zo een James Bond-film inwandelt."

De eerste editie - in 2004 - was 's nachts, die van 2005 overdag. Dit jaar zijn de twee versies gecombineerd. Dat betekent dat de muziek van de 85 dj's om 4 uur 's middags begint en pas om 8 uur 's ochtends ophoudt.

Afgelegen plek
Volgens Örgüt is het in Duitsland niet ongebruikelijk dat feesten zo lang duren. Duitsers kunnen wel tegen een stootje. Ook wat het geluidsniveau betreft wordt er een tandje hoger geschakeld. Örgüt: ,,We zitten op een afgelegen plek en veel speelt zich af in bunkers. Dus we kunnen er behoorlijk tegenaan. Duitse autoriteiten kijken er sowieso anders tegenaan dan Nederlandse. Het geluid mag achterlijk hard daar.''
(ANP)

Een vraaggesprek met mister Loveparade

'IK VERWACHT WEER EEN MILJOEN MENSEN'

De legendarische Berlijnse Loveparade ging na topjaren in 1999 en 2000 langzaam ten onder aan commercialiteit en gerechtelijke procedures tegen de gemeente. Bezoekers wilden niet meer komen en sponsors haakten af. 2004 en 2005 moesten het doen zonder Parade. Dit jaar werd er een nieuwe sponsor gevonden, en nieuwe moed. Dr Motte, dj en de excentrieke geestesvader van het evenement, legt in een Berlijns café uit wat er misging en waarom de wereld niet zonder kan.

Waar ging het mis?
“In 2001 vond de gemeente dat we geen demonstratie meer waren, maar een commercieel evenement. We moesten alles zelf gaan betalen. Schoonmaak, beveiliging, politie. We hebben een rechtszaak aangespannen en verloren. Omdat een exacte datum op zich liet wachten verloren we ook nog eens de broodnodige sponsors. Dat jaar verdriedubbelden onze kosten. Met de reserves die we in de jaren ervoor hadden opgebouwd, kwamen we maar net uit de kosten. De twee jaar erna werd dat steeds moeilijker. Op een gegeven moment hebben we het opgegeven. Achteraf heb ik spijt van die rechtszaak, want wij waren de gebeten hond erna. Wat zou er zijn gebeurd als we niks hadden gedaan en de zaak op zijn beloop hadden gelaten? Dan had de gemeente een einde gemaakt aan een wereldberoemd evenement en had zij de schuld gekregen. Ik vraag me af of ze dat zouden hebben aangedurfd. Maar goed, dat is achteraf gepraat.”

Maar de Parade was toch ook veel te commercieel geworden?
“In zekere zin geef ik de critici gelijk. We hebben absoluut fouten gemaakt. We lieten wagens toe die veel geld binnenbrachten maar weinig toevoegden aan de partysfeer. Zoals een RTL-wagen met Big-Brothermensen erop. Ik heb ervan geleerd dat sponsoren op geen enkele manier daadwerkelijk deel mogen uitmaken van de Parade. En ik ga ook geen politici meer uitnodigen. Die dansen toch niet. Ik kan als organisatie niet zonder ze, maar ik ga andere manieren bedenken om ze erbij te betrekken.”

Staat de gemeente nu wel achter je?
“Er staan zeker politici achter me, maar die durven daar niet openlijk voor uit te komen. Ze zijn erg bang om hun kop boven het maaiveld uit te steken. Dus lobby ik me suf om alles door te laten gaan. Bezoekers geven gemiddeld vijftig euro per persoon uit, dat is dus 50 miljoen euro omzet voor de stad. Hotels, restaurants, reisorganisaties profiteren ervan. Waar praten we dan nog over? Maar het zal altijd een moeilijke verhouding blijven. Ze zien me nog altijd als een lastpost. De ‘crazy guy’ noemen ze me. Het zij zo.”

Zijn die twee jaar zonder Loveparade nog ergens goed voor geweest?
“Ja, de pauze heeft veel positieve effecten gehad. Mensen missen pas iets als het er niet meer is. Het bestaan van de Loveparade was te vanzelfsprekend geworden. Mensen groeiden er mee op, het maakte deel uit van hun leven. Toen de editie van 2004 niet doorging, was het alsof Kerstmis uitviel.”

Wat heeft het uitvallen van de Loveparade voor effect gehad op de clubscene?
“De Parade was het uithangbord voor de Duitse technoscene. Het zorgde voor media-aandacht en voor bekendheid van de muziek. De scene is vanaf 2003 ineengestort. Ook door de mindere economie, maar toch. Er zijn nog maar weinig clubs in Duitsland die nog louter elektronische muziek draaien. Veel zijn overgegaan op rock- of hiphopavonden. De afgelopen jaren zijn catastrofaal geweest voor de clubscene. Het negatieve beleid van de Duitse overheid heeft de dj-cultuur de nek omgedraaid. Daar moet snel verandering in komen.”

Ondanks alle feestvreugde heb ik in 1999 en 2000 angstbeelden gehad in de trant van: wat als er in deze drukte iemand een bom laat ontploffen. Spelen die soort gedachten ook bij jou?
“Nee, ik ben absoluut niet bang. Ik zie de Loveparade als de grootste vredesbeweging op aarde. We komen samen om plezier te maken en te dansen. Er heersen geen wetten of regels, iedereen mag meedoen. Dat aanpraten van angst, daar doe ik niet aan mee. De enigen die daarvan profiteren, zijn de militaire industrie, politici en beveiligingsbedrijven. Wat ook leuk is: de mensen die een hekel hebben aan de parade, zullen het toch moeten uitspreken. L-O-V-E-parade. Ze moeten dat woord liefde toch in de mond nemen. Net goed, haha.”

Veel steden kopieerden je concept. Waarom zouden bezoekers nog naar Berlijn afreizen?
“Ten eerste wil ik zeggen dat het fantastisch vind dat er overal parades zijn. Vanaf het prille begin was het mijn droom dat er over de hele wereld Loveparades zouden ontstaan. Dat is gelukt en daar ben ik heel trots op. Maar om op je vraag terug te komen: de Berlijnse versie is de klassieker, de vader en moeder van alle parades ter wereld. Die mythische uitstraling gaat dit jaar weer een miljoen bezoekers trekken. Er is een heel nieuwe generatie jongeren die willen weten waar hun oudere broer of zus toch altijd over praatte. Die willen het ook meemaken. Bovendien hebben we in allerlei nieuwe EU-landen erbij gekregen. Die mensen staan ook te popelen om eindelijk een keer mee te mogen doen. We hebben 330.000 vierkante meter aan dansvloer en een miljoen watt aan geluid. Laat ze maar komen.”
(Dj Broadcast Magazine)

Extrema is eigenwijs

'WIJ DOEN NIET AAN PLAT VERMAAK'

Jarenlang was de Eindhovense party-organisatie Extrema dat ‘kleine clubje uit Eindhoven’ dat leuke dingetjes deed. Nu betaalt het behoedzame groeiproces zich uit. Extrema Outdoor, het openluchtfestival aan de Aquabestplas, ging in tien jaar van 1500 naar 30.000 bezoekers. Marcel Mingers, directeur van Extrema, over drie pijlers van het succes.

Artiesten: “Bij ons zul je geen agressieve muziek horen. Geen hardcore, trance of ander ‘plat vermaak’, zoals ik dat noem. Niet alleen omdat ik die muziek zo slecht vind, maar ook omdat het niet past bij wat we willen uitstralen. Wij willen bekend staan als een organisatie die lekker vernieuwende dingen doet en een vooruitstrevend programma biedt. Alles moet onze eigen touch hebben. We hebben dan ook een eigen boekingskantoor en platenlabel opgezet. Zo houden we een vinger aan de pols en hoeven we niet per se de grootste namen of de duurste dj’s te boeken om een leuk programma te hebben.”

Sfeer: “Wij willen mensen meegeven wat belangrijk is in het leven. Liefde, saamhorigheid, die soort dingen. Bij ons moeten de bezoekers een gevoel van thuiskomen hebben. Daar passen geen duivelstekens of namen als Hellraiser bij. Affiches met doodshoofden en zo zouden wat mij betreft verboden mogen worden. We doen alles met liefde en aandacht, ook de aankleding. Van dat consequente beleid plukken we nu de vruchten. We hebben een stevige basis. Ook in de economisch mindere jaren bleven de bezoekers gewoon komen. Dat de huidige grootte van het festival niet meer zou stroken met het intieme karakter, vind ik flauwekul. Je kunt best een hippiegedachte hebben en toch commercieel zijn.”

Service: “Wij zijn erg eigenwijs met het neerzetten van ons festival. We willen geen rijen bij de drank of het toilet. We houden alles in eigen hand. Als we dingen uit zouden besteden aan een productiebedrijf, dan zouden die automatisch voor de goedkoopste oplossingen kiezen, en dat willen we niet. Ter voorbereiding van onze feesten doen we kwaliteitscontroles. Dan gaan we precies meten hoe lang het duurt om binnen te komen, bonnen te kopen en drank te halen. Als dat alles niet binnen een paar minuten lukt, dan moet er iets veranderen. We kunnen ook kiezen voor meer bezoekers en een langere wachttijd. Dan halen we meer geld binnen, maar het festival lijdt eronder. En dat willen we natuurlijk niet.”

Minimal-dj Nuno Dos Santos vertelt
De Utrechtse minimal-dj Nuno dos Santos draait zaterdag voor het eerst op Extrema Outdoor.
“Ik ben er zeven jaar geleden als bezoeker geweest. Ik herinner me een heel relaxt festival aan het water, met veel aandacht voor de aankleding. Het is te gek om er nu als artiest terug te komen. Ik houd wel van zomerfestivals. Het is weer eens wat anders dan het clubleven. Lekker dansen in het zonnetje, wat wil je nog meer?

Wat ik wel jammer vind, is dat je op een festival zo weinig draaitijd krijgt. In anderhalf uur kun je geen mooie muzikale opbouw verzorgen. Je moet al vrij snel overschakelen op de echte feestplaten. Wat ik doe na mijn set? Ik ga een beetje ouwehoeren met andere dj’s en hobbel daarna wat over het terrein. Want er zijn een paar goede artiesten die ik wil zien. In de zogenoemde VIP-areas, die je tegenwoordig op alle festivals hebt, zul je me niet aantreffen. Die onzin is aan mij niet besteed. Waarom zou de een belangrijker zijn dan de ander?”
(AD)

In de praktijk: dance journalist

DANCE ALS CULTUURJOURNALISTIEK

"Nu moet je me toch eens vertellen wat je precies van plan bent?", vroeg de toenmalige chef binnenland van het ANP me met een verwarde blik in zijn ogen. Ik had hem aan het einde van mijn stage in 2002 een email gestuurd waarin ik mezelf aanbood als freelance verslaggever van grote dance-evenementen.

Hij gaf - als verantwoordelijke voor de cultuurredactie- met enige schaamte toe weinig tot helemaal niets te weten van dance. In ieder geval niet meer dan wat via politiepersberichten op de redactie terechtkwam. ‘Tien aanhoudingen en twintig pillen in beslag genomen bij houseparty’, dat was het wel zo’n beetje. Terwijl ik uit eigen ervaring wist dat er toch ook 40.000 mensen een fijne nacht dansen achter de rug hadden. Dat moest dus beter kunnen. Waarom geen sfeerverslagen en interviews met artiesten, net als bijvoorbeeld rondom een evenement als Pinkpop? Ik mocht op proef aan de slag.

Steun in de rug
Al in januari 2002 kreeg ik onverwacht een flinke steun in de rug in de vorm van een KPMG-rapport over de economische betekenis van dance in Nederland. Dansclubs en mega-evenementen als Sensation en Dance Valley bleken samen onder meer goed voor 11.000 banen en een half miljard euro aan omzet. Dat bericht haalde de voorpagina van de Nederlandse kranten.

Ook mijn diep in de nacht geschreven partyverslagen werden gretig overgenomen. Vooral toen de ANP-eindredacteuren het hadden opgegeven mijn sfeerverhalen keihard te herschrijven als nieuwsbericht (met het politienieuws als belangrijkste feiten…), begon de teller te lopen. Een verslag van Trance Energy in de Utrechtse Jaarbeurs haalde 12 dagbladen.

Groter en volwassener
Dance is sindsdien alleen nog maar groter en volwassener geworden. Anno 2006 staat Nederland onbetwist op nummer één in de wereld. Geen land heeft zoveel grootschalige feesten (800.000 bezoekers per jaar) of zulke populaire dj’s. Verder brengt het door stichting Conamus georganiseerde Amsterdam Dance Event jaarlijks een recordaantal van 1300 danceprofessionals uit de hele wereld bij elkaar. Dance is in Nederland dermate geïnstitutionaliseerd, dat er enige jaren geleden zelfs een brancheorganisatie is opgezet. De Belangen Vereniging Dance (BVD), waarin alle grote spelers op het vlak vertegenwoordigd zijn, is internationaal de enige branchevereniging in haar soort.

Bij de BVD zijn 24 party-organisatoren aangesloten, waaronder de ‘grote 5’ van Nederland. Dat zijn in volgorde van grootte ID&T (oa Sensation), UDC (oa Dance Valley), Q-dance (oa In Qontrol), Extrema (oa Extrema Outdoor) en Monumental (oa Awakenings).
Muzikaal is er sinds de ‘Summer of Love’ achttien jaar geleden veel veranderd. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig was er eigenlijk maar een stijl: house. De Vara-documentaire ‘House, gewoon uit je dak’ uit 1992 geeft een leuk beeld van die onstuimige beginjaren. Hij is makkelijk te vinden via video.google.com. Voor interviews met alle hoofdrolspelers binnen de Nederlandse scene is het boek ‘Door!, Dance in Nederland’ uit 2004 een aanrader.

Grofweg zes stijlen
Tegenwoordig is het scala aan elektronische stromingen vrijwel oneindig. Wie de botte bijl hanteert, kan dance grofweg onderverdelen in zes stijlen: house (funky), techno (vierkwartsmaat), trance (melodieus) , hardcore (gabber) en drum ‘n bass (breakbeat). Dat die stijlen tientallen substromingen als tekno, electro en hardstyle hebben voortgebracht, zegt veel over de ontwikkeling die de muziek heeft doorgemaakt. Hokjesgeest heeft in vijftien jaar plaatsgemaakt voor paringsdrift. Jazz flirt met house, klassieke muziek met trance, rock met techno.

Die variëteit maakt het leuk om over dance te schrijven. Ook het interviewen van dj’s kan voor popjournalisten een verademing zijn. In tegenstelling tot veel over het paard getilde en kapot gemanagede tienersterren zijn dj’s doorgaans erg openhartig en vooral: makkelijk bereikbaar. Uitzondering Tiësto daargelaten, is het regelen van een mobiel nummer en een interview een fluitje van een cent. Zelfs met ‘top-dj’s’ als Ferry Corsten en Armin van Buuren, die in het buitenland worden verafgood. En er is genoeg aanleiding om ze uit te horen: de zomerfestivals rijgen zich aaneen in juli en augustus.
(De Journalist)

Het (t)rommelt in het zuiden

EINDHOVEN IN DE BAN VAN DE SAMBA

Wie aanstaande zondagmiddag in Eindhoven de grond voelt trillen, moet niet raar opkijken. Dan spelen 280 percussionisten uit heel Nederland zich de blaren op hun vingers tijdens de grote finale van het zevende Festo do Samba, Nederlands grootste sambafestival.

Het aantal sambabands in Nederland kent een onstuimige groei. Een jaar of tien geleden kon je ze op één hand tellen, anno 2006 zijn er meer dan zeventig ‘‘baterias’ actief. Ruim veertig daarvan bevinden zich in Limburg en Brabant. Dat komt doordat er net als in Brazilië carnaval wordt gevierd, maar ook doordat de muzikanten elkaar simpelweg aansteken, vertellen ‘sambistas’ Elsa Hesseling (47) en Ruud Coolen (42).

Verslaafd aan samba
Hesseling is lid van de dertigkoppige Eindhovense groep Os Malandros en het brein achter het Festo do Samba. Ze zegt al dertig jaar ‘verslaafd’ te zijn aan de Braziliaanse percussie en heeft het swingende fenomeen zien groeien. ““Op de eerste editie van het Festo kwamen een paar honderd bezoekers af, nu verwachten we er 80.000. In het begin zag je dat sambabands elkaar als concurrenten zagen. Dit festival heeft dat veranderd. Bands luisteren naar elkaar, wisselen ervaringen uit en sluiten vriendschappen.”

De Maastrichtse Bateria Volle Petaj treedt zondag ook op. In 1991 was het nog een ongeordende groep trommelaars, die het straatcarnaval opsierde. Na een ontmoeting met het ervaren Os Malandros kwam de ommekeer. Ruud Coolen, muzikaal leider van Volle Petaj: ““We werden uitgenodigd voor een repetitie. Daar keken we onze ogen uit en dachten: aha, zo moet dat dus. Daarna hebben we steeds meer ontdekt over de samba en kwamen we erachter hoe we aan Braziliaanse instrumenten konden komen.”

Honderden percussionisten tegelijk
Na een reis naar bakermat Brazilië waren de bandleden helemaal verkocht. “We hebben in Salvador en Rio de Janeiro supergroepen gezien. Honderden percussionisten tegelijk, dat was enorm indrukwekkend.” Het pionieren en succes van Volle Petaj heeft een ware sambamanie teweeggebracht in Maastricht. De stad heeft tegenwoordig tien grote baterias. “Ik hou het niet eens meer bij’, lacht Coolen.

Toch is de stevige percussie niet voor ieders oren geschikt, heeft Coolen gemerkt. “Of je vindt het fantastisch, óf verschrikkelijk.” Hesseling denkt er anders over: “Wij moesten een keer optreden bij een architectengala in het Kurhaus. Toen ik door een kier al die mensen in hun nette pakken zag zitten, dacht ik: dit wordt drie keer niks. Maar nog tijdens het eerste liedje gingen de schoentjes uit en de stropdassen los. Ze hebben zelfs op de tafels gedanst, ongelofelijk!”
(ANP)