Kreunen en zoemen voor springdance

EEN ALLESBEHALVE NORMALE VOORSTELLING

Vier mannen en een vrouw staan in een groepje met hun ogen dicht. Ze beginnen te zoemen. Eentje begint, de anderen volgen. Langzaam gaat het over in grinniken, in mekkeren en praten. Tien minuten later is er groepsgewijs gebromd, geneuried, gezucht en gekreund. Wie niet beter weet, zou zomaar kunnen denken dat hij in een New Age-achtige groepstherapie is terechtgekomen.

Niets is minder waar. In het bovenzaaltje van Huis aan de Werf ontwikkelt componist Merlijn Twaalfhoven het muzikale gedeelte van [u bevindt zich hier], de afsluitende voorstelling van het Springdance Festival. Op 23 en 24 april zullen ongeveer 150 Utrechters in totaal acht voorstellingen geven in de Utrechtse Stadsschouwburg. Na een lange periode van workshops is nu de tijd aangebroken om de voorstelling vorm te geven tijdens de vele repetities voorafgaand aan de eindpresentatie.

De boom is geveld
Twaalfhoven: “We hebben als het ware de boom geveld. De blaadjes en de takjes zijn eraf, het ruwe materiaal is overgebleven. Nu gaan we er een mooi kastje met laatjes van maken.” Volgens de Amsterdamse componist, die al diverse totaaltheaterprojecten op zijn naam heeft staan, worden bij [u bevindt zich hier] alle conventies van theater doorbroken. Twaalfhoven: “Onze aanpak gaat heel bijzondere combinaties opleveren. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een smartlappenkoor met karateka’s. Verder zit het publiek niet in de zaal maar staat het samen met ons op het podium. Het moet een allesbehalve normale voorstelling worden.”

De leiding ligt in handen van professionals als Twaalfhoven, choreograaf André Gingras en kunstenaar Pjotr Müller, de uitvoering gebeurt door alleen maar amateurs. Volgens Twaalfhoven een leuke afwisseling. “Als ik dit project met professionals deed, zou het niet noodzakelijkerwijs beter gaan. Iedereen heeft zijn eigen niveau. Iemand die voor het eerst een instrument bespeelt, levert voor mij net zo waardevol materiaal op dan iemand die dat al vaker heeft gedaan. Het belangrijkst is dat mensen zich durven te uiten.”

Oprispende sushi
Choreograaf André Gingras maakt een sprong in de lucht. “Oeps, daar komt mijn sushi terug”, grapt hij tegen danser Angelo. In een apart zaaltje geeft Gingras aanwijzingen aan de breakdancende Angelo. De robotbewegingen moeten kleiner en de benen moeten meedoen. Angelo leert snel en maakt zijn act steeds soepeler en flitsender.

Ondanks enige twijfels aan het begin, ziet Gingras de voorstellingen met vertrouwen tegemoet. Gingras: “De dansers voelen zich nu wat comfortabeler bij mij en bij elkaar. Ik begin mooie dingen te zien. In een project als dit maken de mensen de show zelf. Ik geef alleen maar aanwijzingen. Mijn uitdaging ligt vooral in de grootte van het project, 150 mensen is echt veel.”

In Huis aan de Werf wordt ondertussen de druk op de dansers opgevoerd. Na anderhalf uur oefenen wordt de videocamera tevoorschijn gehaald. Alle groepjes die vanavond repeteren, moeten een kleine presentatie geven van hun kunnen. De hoofden van de voornamelijk jonge en vrouwelijke deelnemers staan gespannen tijdens de opnames. Nog maar twee maanden, lijken ze te denken. (UN, foto Anna van Kooij)

Sprintjes trekken op Trance Energy

DE TRANCE-ENERGY-RUSH VAN PAUL BROUWER

Afgelopen zaterdag vond voor de twaalfde keer Trance Energy plaats, een enorme houseparty in de Utrechtse Jaarbeurs. Dertigduizend bezoekers gingen uit hun dak. Onze verslaggever volgde een nacht lang de drijvende kracht achter het feest, Paul Brouwer.

“En nu naar Rank One in de grote zaal!”. Het is één uur ’s nachts en Trance Energy-manager Paul Brouwer zet een grote sprint in vanuit de Madhouse-zaal, waar DJ Jean net is begonnen. Links, rechts tussen de feestvierende mensen door, die verbaasd kijken vanwege de onverklaarbare haast. Achter hem aan rennen lukt nog een tijdje, maar na een serie stroboscoopflitsen is hij uit het oog verloren. Zoveel ervaring met feestende massa’s haal je niet in één avondje in.

Klassiek stuk
Even later viert Brouwer zijn eigen kleine feestje in het midden van de zaal, waar op een verhoging een vleugelpiano onder een doek vandaan wordt getoverd. Een van de twee Rank One-dj’s speelt daarop een klassiek stuk, dat een verstild moment brengt in de avond vol synthesizermelodieën en harde bassen. Wanneer vervolgens zijn collega-dj op het hoofdpodium de bas er weer ingooit, gaan de handjes van de circa 15.000 mensen in de lucht en barst er gejuich los.

Om zeven uur aan het begin van de avond geniet Brouwer (31) van zijn enige rustpunt op zijn werkdag, een kort diner in het restaurant van de jaarbeurs. Nou ja, rustpunt. Na de eerste hap wordt hij gebeld en wanneer hij tijd heeft voor de tweede hap, komen er collega’s langs voor een praatje. Tien collega’s en vijf telefoontjes later is zijn quiche koud en houdt hij het eten voor gezien.

Gezonde spanning
De event-manager, zoals organisator ID&T er voor elk evenement een heeft aangesteld, heeft naar eigen zeggen een gezonde spanning voor deze twaalfde editie van Trance Energy, in de Utrechts Jaarbeurs. Brouwer: “Ik heb er toch weer lang naartoe geleefd, we zijn er al vanaf november mee bezig. Als al die energie en emotie die we erin gestopt hebben, straks opgepakt wordt door het publiek, dan ben ik tevreden. Niks mooier dan dat moment waarop al die duizenden handen de lucht ingaan.”

Ondanks zijn drukke agenda - hij moet van zaterdagmiddag twaalf uur tot zondagochtend acht uur bereikbaar zijn – blijft Brouwer uiterlijk onbewogen onder de drukte en hectiek van de massale houseparty. Maar met zijn kalmte brengt hij ook vier danseressen tot wanhoop. Ze zouden kleedkamers krijgen en om middernacht gaan dansen bij DJ Jean. In plaats daarvan staan ze om kwart over twaalf nog met hun tassen te wachten op Brouwer, die ze al vier keer gebeld hebben voor tekst en uitleg. Als hij aankomt met de verkeerde sleutel, zijn ze de wanhoop nabij. Een van hen: “Ik lach wel, maar ben niet blij. Hier gaat het me echt van jeuken.”

Alles regelt zich vanzelf
Nadat een provisorische kleedkamer gevonden is, lacht Brouwer alweer. “Je zult het altijd zien: de grote dingen zoals security en geluid lopen perfect, maar de kleine dingetjes vreten tijd. Soms is het beter om je telefoon niet op te nemen, dan regelt het zich meestal vanzelf.”

Op de eerste verdieping van de Jaarbeurs, achter de zwarte schermen, is het een drukte van jewelste. Een heel leger van merendeels kale en brede mannen bevolken het restaurant en scheppen borden vol met krachtvoer. Na de maaltijd volgt een briefing waarna ze weer naar beneden denderen. Op weg naar de podia, de ingangen en de VIP-toren.

Gigantische lasers
Op de hoge VIP-toren achter in de grootste zaal komen hoe later hoe meer ID&T-collega’s van Brouwer staan. Tevreden kijken ze om half vijf de hoofdzaal in, die met gigantische laserapparaten wordt verlicht en volstaat met feestend volk dat uit zijn dak gaat op de muziek van DJ Johan Gielen. De stress is voorbij, het feest is geslaagd, 30.000 trance-liefhebbers hebben het naar hun zin.

De enige die nog druk is, is Paul Brouwer. Zonder opkijken loopt hij gebarend en bellend de VIP-toren voorbij. Zoals zijn collega Laura het aan het begin van de avond verwoordde: “Paul zit in zijn Trance Energy-rush.” (UN)