Dikke pret op Lowlands 2005

LOWLANDS IN ZES MOMENTEN

Het Lowlands festival in Biddinghuizen trok afgelopen weekend zo’n 54.000 bezoekers die zich drie dagen in een paradijs van muziek, film, theater en campingleven wentelden. Omdat het geen doen is alle hoogtepunten te bespreken, een achttal willekeurige topmomenten.

Prodigy:
Geheel tegen de verwachting in verschijnt the Prodigy op tijd op het podium van grote Alphatent. Er mag veel geschreven zijn over de groep, –de bandleden zijn arrogant, ze hebben hun beste tijd gehad- de heren weten nog steeds een explosief feestje te bouwen. Al bij de eerste tonen van Their Law ontploft de tent. Al mogen de twee dansers weinig in te brengen hebben bij het schrijven van de nummers, bij de live-act zijn ze onmisbaar. Ze doen weinig meer dan rennen en schreeuwen, maar weten zo wel iedereen, van voor tot achter, bij de show te betrekken.

Arcade Fire:
De manische drummer van Arcade Fire klimt tijdens het laatste liedje met zijn trommel vijftien meter omhoog in een ijzeren stellage.Voordat de security zijn actie goed en wel in de gaten heeft, is hij al buiten handbereik. Zijn trom bungelt losjes aan zijn middel, terwijl hij met gevaar voor zijn leven omhoog gaat. Als hij boven is en weer als een bezetene op zijn trom gaat meppen, valt hem een groots applaus ten deel. Dat hij eenmaal beneden met geweld van het podium wordt getrokken door zijn medebandleden zal hem waarschijnlijk een zorg zijn.

Marilyn manson :
De lichten gaan uit en het theatrale optreden van shockrocker Marilyn Manson lijkt voorbij. Dan gaat een klein lichtje aan en ontstaat er een gruwelijk beeld: Manson houdt een zaklamp onder zijn eng geschminkte kop en dat ziet er niet vrolijk uit. Als hij daarna zijn metalcover van de eighties-hit Sweet Dreams inzet gevolgd door zijn grootste hit The Beautiful People, heeft de Amerikaan zijn visitekaartje weer afgegeven. Het publiek blijft hulpeloos achter met de onverwerkte trauma’s die Manson over ze heen heeft gestort.

Panteon Rococo :
Na het uitbundige Mexicaanse feest dat El Gran Silencio vorig jaar vierde, doet het vergelijkbare Panteon Rococo het dit jaar nog eens dunnetjes over. Met twaalf man op het podium, drummers, gitaristen en blazers, maken ze het publiek gek met hun vrolijke mestizo. Dat praktisch niemand wat van de teksten verstaat en dat de mannen slecht Engels spreken, is ze vanaf de eerste noot vergeven. In ruil voor de energie die Panteon in de muziek steekt, doet het publiek alles wat de band vraagt: naar links rennen, naar rechts rennen, zitten, staan maar vooral: dansen als bezetenen.

Vive la Fète:
Een lieflijk klassiek deuntje speelt als de electropopband Vive La Fête zich op het podium nestelt. Het staat in schril contrast met de beukende bass die er opeens inknalt. De zangeres Els Pynoo kan niet zingen, maar wow, wat is die muziek aanstekelijk. Hier kun je niet stil blijven staan. En het blijft toch altijd leuker om naar een band te kijken dan naar een dj. Zeker als er een blonde übertheatrale zangeres in hotpants en op blote voeten staat te swingen en korte gilletjes geeft als ze over het podium rent.

Korn:
De Amerikanen krijgen het toch weer voor elkaar: net als twee jaar geleden de grootste Lowlandstent platspelen. Vrijwel zonder nieuw repertoire, zonder gitarist Head die plots besloot zijn leven aan god te wijden maar nog altijd met dezelfde deprimerende teksten. Het aloude nummer Adidas blijkt zelfs in de geheugens van de nieuwe generatie Lowlanders gegrift te staan. Wanneer 10.000 man “All day I dream about fucking” zingen, kan zelfs zanger Jonathan een lachje niet onderdrukken. En dat is nogal wat voor een man die al tien jaar zijn inspiratie haalt uit zijn verschrikkelijke jeugd vol pesterijen en trauma’s.

(UN)